Het UWV denkt met me mee
‘Goedemorgen, bent u de dag al begonnen?’ Zakelijk en monotoon klinkt zijn stem door de telefoon.
Licht geïrriteerd kijk ik naar de klok op mijn scherm. Het is maandagochtend 9 december, 9 uur. Dit is Dick Schuur.
Natuurlijk ben ik de dag al begonnen. Natuurlijk weet ik dat hij nu zal bellen, nadat het twee keer schriftelijk bevestigd is.
‘Jazeker’ antwoord ik koeltjes, maar besluit dan mijn toon milder te maken. Ten eerste omdat ik me bewust ben van mijn vooroordeel over zijn stugge naam, ten tweede omdat ik in dit gesprek iets te winnen heb. Dus zet ik een brede glimlach op – doet altijd wonderen voor je stem – en luister wat deze werkbegeleider me te melden heeft.
‘Van mevrouw Boek heb ik uw naam doorgekregen, u was bij haar geweest… en u gaf te kennen dat u een eigen bedrijf wil starten vanuit de WW.’
‘Dat is correct’. Ik wandel gemoedelijk naar mijn verfomfaaide Fritz Hansen Egg Chair en strek mijn benen op de vensterbank. De kat gaat er aandachtig bij zitten. Samen turen we uit over het park, terwijl meneer Schuur zijn verhaal aan me afsteekt. Dan laat hij mij pitchen.
Ik heb al wat geoefend en doe mijn verhaal weer, íets korter dan vorige week, maar met onverminderd optimisme.
Dan doet meneer Schuur waar hij voor is aangenomen: hij tornt kritisch aan alle hoekjes en haaltjes van mijn prille plan. Ik counter met eh’s en ah’s, maar ben gerust: ik weet ook nog niet alles. Wie wel, in dit stadium? Toch zaagt hij mijn ambities echt wel flink door. Ik raak er echt stil van. Mijn kat is al weggelopen, waarschijnlijk van de enorme frons op mijn gezicht. Misschien is dit ook wel een heel kansloos idee.
Toch weet meneer Schuur zijn betoog nog een positief staartje te geven. ‘Schrijf een bedrijfsplan. Daarvoor krijgt u veertig dagen. We spreken elkaar medio januari weer.’
‘Wacht’ onderbreek ik hem. Ik heb vragen.
‘Ik ga eind december naar het Chaos Communication Congress, een grote IT-beurs in Duitsland. Daar loopt mijn doelgroep. Zestienduizend man en vrouw uit heel Europa en daar buiten. Ik wil promotie maken, maar in de regels staat dat dat niet mag. Toch wil ik dat, want dit is een geweldige kans.’
Hij is even stil. ‘Wat wil je doen dan?’
‘Stickers. Vijfhonderd kleine stickers, met een geestige slogan en mijn domeinnaam. Stickers op laptops zijn hét ruilmiddel om mijn naam te verspreiden op hacker-events.’ Het is niet zomaar stil aan de andere kant van de lijn, het is écht heel stil. Ik meen bijna een vacuüm te hebben getrokken. Natuurlijk, ik ben weer eens met iemand in gesprek die de hackercultuur vreemd is.
‘En…?’ hij lijkt niet overtuigd, maar dat hoeft ook niet. ‘Ik wil ook een bedrukt t-shirt dragen, en visitekaartjes uitdelen. Die verwijzen natuurlijk naar de domeinnaam die ik al geregistreerd heb, maar waar nu – volgens de regels – nog niets dan een placeholder op staat.’
‘Nou, dat lijkt me geen probleem.’
Verbaasd staar ik even naar de telefoon, maar stel nog één strikvraag om bevestiging.
‘Maar wat als ik daar gefotografeerd word, en het UWV ziet ergens die foto? Dan sta ik er letterlijk gekleurd op – en mag ik straks niet starten.’
‘Dat zal niet gebeuren. Ga je gang.’
Tja, hoeveel meer bevestiging kun je willen? Schriftelijk? Ik besluit het hierbij te laten. We beëindigen het gesprek en hangen op.
Tien minuten later heb ik een Werkmapbericht. Mijn Onderzoeksfase, de veertig dagen durende periode van zakelijke bezinning, gaat in. Aan de bak!
Heidi Ulrich is The Career Cheat Code. Ze is dé gids voor sollicitaties voor vele wizards in de IT en techniek. Lees meer over Heidi’s loopbaan of plan een samenwerking met Pathwise. Samen zijn we Pathwise, tech savvy!