Sudo get merchandise

Na mijn uitdagende gesprek met de heer Schuur heb ik groen licht voor het produceren van een kleine voorraad merchandise. Dat is nodig ook, want tussen kerst en oud en nieuw bezoek ik de CCC: een hackerbeurs in Hamburg met jaarlijks 16.000 bezoekers. Hier lopen de mensen die mijn naam moeten horen.

Omdat ik zelf lang genoeg als desktop publisher heb gewerkt maak ik mijn merchandise gewoon zelf. Maar krijg ik het allemaal, met de kerstdagen tussendoor, allemaal voor vertrek in huis? Dat wordt nog spannend.

Om te beginnen zweer ik plechtig dat ik deze welhaast Japans klinkende titel verderop uitleg. Nu eerst de toedracht.

Met het akkoord voor wat promotiemateriaal in the pocket wordt het rap tijd om die te maken. Ik heb het al helemaal uitgedacht. Een girlie-shirt om zelf te dragen, een pak visitekaartjes om uit te delen, en… een stevige stapel stickers om te verspreiden.

Stickers

Jullie zijn natuurlijk het meest benieuwd naar die stickers. Daar had ik het in het vorige artikel al over, en daar dankt het huidige artikel zijn naam aan. Welnu. Stickers zijn op een hackerbeurs een geliefd ding om te sparen. Op elk evenement, congres of camp, tref je in algemene ruimtes rommelige stapels stickers aan. Zo’n stickerberg kan zomaar ergens beginnen: op de hoek van een tafel aan de looproute, of op een onbeheerd plekje in de assemblies, een hal vol gegroepeerde tafels waar vermoeide hackers neerstrijken bij hun hackerspace. De stickers worden daar vaak neergelegd door de spaces of door bezoekers zelf. Dit jaar ben ik zo’n bezoeker, met een eigen initiatief.

Die initiatieven, die zijn doorgaans niet van commerciële aard. Op heel veel stickers staat gewoon een leuke meme, een verwijzing naar een non-profitorganisatie, of een aankondiging van een ander gaaf evenement. Mijn stickers zijn wel vanuit commercieel perspectief, en ik wil daar niet voor verguisd worden. Daarom moeten ze vooral cool to collect zijn; conversie is bijzaak.

Al weken heb ik daarom enthousiast nagedacht over een pakkende leuze. Ik heb wel een honderdtal eisen, die ik hier niet zal herhalen. Ik schrijf en schrap en blijf zitten met een tweetal goede opties (oh dank, strenge kunstacademie, voor deze vorming). Ik gooi ze voor de voeten van enkele naasten die ik bekwaam acht in het beoordelen. Er blijft één optie over: sudo get job. De Linuxfans onder jullie behoeven geen uitleg, en de rest zit op hete kolen, dus ik leg uit.

Het besturingssysteem Linux (zoals Windows, op je computer) kan het efficiëntst bestuurd worden met commando’s die je op een regel intypt. Bijvoorbeeld, met het get commando krijg je iets. Een bestandsnaam, -grootte, of de inhoud ervan. Allez, al één woord in de leuze ontrafeld.

Soms ben je als gebruiker van je bloedeigen computer niet bij machte om iets te krijgen, of uit te voeren. Heb je ook wel eens die melding in Windows gehad, dat je Administrator-rechten moet bezitten om een simpel documentje te kunnen bekijken? Nou, Linux heeft daar wat voor. Daar heet de opperste gebruiker superuser * en als je écht wil krijgen wat je hebben wil, kun je éventjes die superieure rol aannemen en dat afdwingen. Het extra commando luidt sudo en in het kort betekent dat superuser do. Zeg mij nu na: superuser do get… JOB!

_{* superuser wordt vaker root of root user genoemd. Sudo heeft ook andere verwoordingen. Voor discussie: ga naar Reddit.}

Nou is job oftewel baan in deze context geen Linux commando. Was het dat wel, dan hadden al mijn trainees zichzelf al een baan bezorgd en bestond Pathwise niet. Maar: sudo get job betekent dus niets anders dan geef mij superkracht en krijg die baan! Nou, is dat geen toffe kreet voor op een sticker?

Deze retorische vraag ga ik toch even kort beantwoorden. De uiteindelijke ontvangers van de sticker kan ik indelen in twee groepen: zij die de kreet niet kunnen plaatsen (noem ze n00bs, ik doe dat hier niet) en zij die zich compleet lyrisch op de knieën slaan van fascinatie en mij gelijk meerdere stickertjes aftroggelen, onder de woorden ‘geniaal gevonden… ik weet iemand die deze hebben moet!’

Shirt

Het volgende is een bedrukt damesshirt, een girlie. Een klein Amersfoorts bedrijfje neemt mijn order aan. Weldra kan ik volgen hoe het ding helemaal vanuit Polen naar mijn huis hobbelt. Ik kan meer woorden wijden aan de frustrerend nauwkeurige, maar onlogische track & trace, maar feit is: ik heb hem op tijd!

Visitekaartjes

Ondertussen loopt het richting kerst, en direct na kerst begint het congres. Ook zijn veel bedrijven dicht in die dagen, dus wil ik nog kaartjes dan moet ik in actie komen. Op de avond van 23 december ontwerp ik snel eenvoudige kaartjes. De drukkerij van de stickers kan ze niet meer op tijd leveren, dus moet ik uitwijken. Ineens realiseer ik hoe nijpend dit wordt.

Daarom gooi ik een noodlijn uit naar de printshop op de universiteitscampus. Ik mail het bestand, de vraag en instructies en doe een schietgebedje dat ze er nog 100 kunnen printen. En ja! Op de ochtend van de 24 december krijg ik al een half uur na openingstijd een verlossend mailtje. Er is één medewerker die tot zo kort voor de feestdagen nog werkt. Die print en snijdt met plezier mijn kaartjes. Ik kan ze voor de lunch nog ophalen.

Dat ik daar ná de lunch nog sta, is te danken aan het feit dat de medewerker zelf ook ZZP’er is. Hij grossiert in sierspeldjes en is freelance fotograaf. Hij legt me alles uit over het hebben van een eigen bedrijf. Met een pak visitekaartjes en een nog veel grotere stapel tips ga ik de deur uit.

Hamburg, here I come!

epiloog

Het Chaos Communication Congress

Het congres, oftewel ‘de CCC’ verloopt zoals ik gedroomd had. Er zijn door het hele gebouw tafels en mandjes met stickers. In het bezoeken van lezingen kom ik met regelmaat aan de meeste tafels voorbij. Telkens vul ik onopvallend bij met mijn stickers, want telkens bemerk ik dat ze na enkele uren al weg zijn. Niet verdwenen in de stickerberg, gewoon echt weggenomen. Ik sta zelfs even bij twee bezoekers die een stickertje van mij uit de stapel trekken en aan elkaar laten zien hoe gaaf hij is. Dan bemerken ze de tekst op mijn t-shirt. Natuurlijk raken we in gesprek. ‘Supercool!’ wat ik ga doen, zeggen ze.

Die reacties ontvang ik ook van anderen. Oude vrienden en nieuwe nerds en geeks spreek ik tussen de lezingen door. Over solliciteren, over verwachtingen, werkdruk, of over het hebben van een eigen bedrijf. Ook mijn visitekaartjes vinden gretig aftrek. Met een hoofd vol tips en inspiratie verlaat ik op oudjaarsdag Hamburg weer. Vierhonderd stickers heb ik achtergelaten: ze zullen zich de komende maanden op allerlei wijzen verspreiden door Europa. Ik kan trots het nieuwe jaar in.

Spot je er één in het wild, op een laptop of ander apparaat? Stuur me er een foto van!

---

Heidi Ulrich is The Career Cheat Code. Ze is dé gids voor sollicitaties voor vele wizards in de IT en techniek. Lees meer over Heidi’s loopbaan of plan een samenwerking met Pathwise. Samen zijn we Pathwise, tech savvy!